جمعه سیصد و بیستم و پنجم: فرسودگی

مولای من سلام ...گاهی تصور می‌کنم کسی چون من که سودای رسیدن به آگاهی را از صفحات کتاب تمنا می‌کنند مانند کسی است که به نیت غسل، با قاشق و قطره قطره بر پیکر خود آب می‌ریزد. امشب که جمعه ششصد و پنجاه و دوم است و مقارن با اولین شب قدر از سال هزار و چهارصد و سه؛ خواستم عرض کنم که دستم به دامانت، آیا این وادی گشایشی برای غسل ارتماسی ندارد؟ بیا و کشتی ما بر شط شراب انداز ... جمعه سیصد و بیستم و پنجم: فرسودگی...

مولای من سلام سومین جمعه از سال هزار و چهارصد و سه. ششصد و پنجاه و سه هفته است است که هر هفته می‌گویم: «نشد! دوباره سعی می‌کنم»! به روز اگر تبدیل کنم میشود بیش از چهارهزار و پانصد و هفتاد روز. هر روز فقط کمی از مسیر سپری می‌شود. حالا دیگر فهمیده‌ام که مقصد همان قصد است و اجابت نه در پایان که در مداومت است. نیست برای انسان چیزی بجز سعی ... کتاب بهانه است و کاغذ برای کتمان. من تمنای فهم از جای دیگر دارم. جمعه سیصد و بیستم و پنجم: فرسودگی...

مولای من سلام

فاصله نمی‌دانم‌ها تا می‌دانم‌ها بسیار است

فاصله می‌دانم‌ها تا می‌توانم‌ها بسیارتر ...

جمعه ششصد و پنجاهم و چهارم – بیست و چهارم فروردین سال سه

جمعه سیصد و بیستم و پنجم: فرسودگی...